In dit blog deel ik mijn persoonlijke verhaal met je.
Het verhaal over mijn zwangerschappen van mijn kinderen en hun start en de korte periode daarna. Over hoe mijn pad me leidt naar mijn werk als holistisch therapeut. Hoe ik ben gekomen tot wat ik nu doe en wat me hiertoe gebracht heeft.
Ik ben Lisette Kotte en woon met mijn man, dochter Emily (2015) en zoon Ilay (2018) in Wijchen.
Mijn zwangerschappen
Mijn beide zwangerschappen verliepen niet geheel vlekkeloos. Bij mijn dochter ben ik tijdens de zwangerschap al 2 keer opgenomen geweest in verband met hoge bloeddruk en ik zat tegen zwangerschapsvergiftiging aan. Het was een stressvolle zwangerschap met veel controles. Mijn dochter is wel op een natuurlijke manier geboren met 37,2 weken. Door de cursus hypnobirthing die ik had gedaan tijdens mijn zwangerschap, kon ik tijdens de bevalling heel goed bij mezelf blijven, in mijn eigen bubbel. Ik heb eigenlijk niet eens pijn ervaren tijdens mijn bevalling.
Na de geboorte moest mijn dochter helaas 12 dagen in het ziekenhuis blijven, omdat ze een infectie bleek te hebben.
De zwangerschap van mijn zoon verliep ook met de nodige stress, omdat de placenta niet goed was aangelegd. Een dag nadat ik met zwangerschapsvergiftiging was opgenomen in het Radboudumc, zagen ze hartdipjes op de CTG en is mijn zoon nog dezelfde dag gehaald met een keizersnede na een zwangerschapstermijn van 28.4 weken.
De periode op de NICU voor ons als gezin
Een lange, onzekere, spannende en heftige tijd volgde in het ziekenhuis. Verdriet en blijdschap wisselden elkaar af. Ook een periode vol onzekerheid voor onze destijds 2,5 jarige dochter. Voor haar niet te bevatten wat er gaande was, op zo’n jonge leeftijd. Ze mocht haar broertje niet zien, want ze mocht niet op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) komen. Ze had de waterpokken niet gehad en dat is een te groot risico voor baby’s die op de NICU liggen.
Wij verbleven in het Ronald Mc Donald huis, om toch een plek dichtbij het ziekenhuis te creëren. Een plek waar we toch met z’n drieën even samen konden zijn en gemakkelijk als papa en mama onze momenten in het ziekenhuis even te kunnen afwisselen.
Maar we merkten ook aan onze dochter dat het heel veel met haar deed. Ze was haar veilige, vertrouwde omgeving kwijt. Wij waren opeens veel weg én ze had een broertje die ze niet mocht zien. Ik kan me nog momenten herinneren dat ze echt krijsend voor de deur van de NICU stond. Voor zo’n klein meisje ontzettend heftig en niet te bevatten wat er gaande was.
Als moeder van 2 kinderen voelde ik me gespleten. Twee kinderen op 2 plekken, waar je als gezin samen wilt zijn. Wat voelde ik me elke dag verschrikkelijk als ik steeds één kind achter moest laten. En in het begin moest ik mijn zoontje iedere avond achterlaten, omdat er geen slaapmogelijkheid op de NICU was.
De gezondheid van mijn zoontje
Vooral in het begin voelde ik me onzeker over zijn gezondheid. Ik durfde het niet te vragen: “gaat hij het redden?”
Ik was bang voor het antwoord. Ik wilde het antwoord niet. En toch ook weer wel. Ik wilde het vertrouwen hebben, HIJ GAAT DIT REDDEN!
Al heb ik diep in mijn hart gevoeld dat hij zo ontzettend sterk was. Ik wist dat hij het ging redden.
Maar oh, wat waren die eerste twee weken ontzettend stressvol.
Je kindje, in een couveuse zien liggen, aan allemaal infuusjes, CPAP (Continuous Positive Airway Pressure) om de luchtwegen open te houden, een monitor, kabeltjes, een sonde door zijn mondje, nog geen kilo wegend, vechtend voor zijn leventje. Nog geen kilo wegend, nog niet zo zwaar als een pak suiker, een armpje zo dik als mijn vinger en een lijfje dat helemaal op en neer ging bij het ademhalen. (Als ik het schrijf krijg ik nog tranen in mijn ogen.)
Desondanks voelde ik me ook dankbaar, dat hij bij ons mocht komen. En heb ik me voor mijn gevoel ook meteen aan hem gehecht. Vanaf het eerste moment met hem gebuideld en heel veel tijd met hem op mijn borst doorgebracht.
Hij verdiende dit, een ontzettend sterk mannetje! Dit is ook wat hij nodig had. Ik raad het iedere ouder aan dit zoveel mogelijk te doen met je baby. Ook al
Maar oh wat voelde ik me die tijd op de NICU soms ook rot. Bang, is misschien een beter woord. Bang om te vragen wat zijn overlevingskansen waren. Niet zozeer voor de vraag, WEL voor het antwoord. Na 2 dagen heb ik met lood in mijn schoenen deze vraag durven stellen. Garanties konden ze natuurlijk niet geven. Op de 17e dag werd hij overgeplaatst naar de Post-IC. Vanaf dat moment voelde dat echt als een volgende stap en kreeg ik écht meer een gevoel van vertrouwen.
Iedere stap was een stap dichter bij huis. Maar ik wist ook dat we nog een lange weg te gaan hadden.
“Houd maar rekening met de uitgerekende datum werd er iedere keer gezegd.” Ja, daar heb ik me zo ontzettend aan vastgehouden. Té erg!
Overplaatsing naar het andere ziekenhuis
Na 6 weken en 6 dagen mochten we naar het andere ziekenhuis in Nijmegen. Dat was op 29 maart 2018. Ik weet het nog precies.
Ik ben op 31 maart jarig en ik hoopte zo hard dat we op die dag samen konden zijn als gezin, met z’n vieren. Voor het eerst! Dat zou mijn grootste verjaardagscadeau ooit zijn. En YES, dat was gelukt!
Die middag mocht onze dochter eindelijk kennis maken met haar broertje. En ze hebben in de weken daarna heeeel veel geknuffeld!
En nog een mooie mijlpaal bereikt, want mijn zoontje had de 2 kilo bereikt!
In het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen konden we gelukkig blijven slapen. Dat gaf enerzijds rust, anderzijds was één van ons altijd thuis bij onze dochter en waren we weer gespleten.
Naar huis
Na een lange periode in het ziekenhuis; 7 weken in het Radboudumc en nog 7 weken in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen, (bijna 14 weken!) mochten we naar huis.
Het gaat inmiddels heel goed met onze zoon. Hij ontwikkelt zich goed.
Mijn pad
In het jaar van de geboorte van mijn zoontje (2018) ben ik begonnen met de NLP-opleiding. Dit was eigenlijk, zonder dat als doel te hebben, een therapie voor mij om alles te verwerken. Wat werkte dit ontzettend krachtig!
Vanuit NLP ben ik verder gegaan met de NEI (Neuro Emotionele Integratie) opleiding en ben ik mijn eigen praktijk ‘Wonderwissel’ gestart.
Ik merkte de kracht van het helen van emoties en herinneringen die liggen opgeslagen in je onderbewuste. Ook voor mijn dochter en zoon werkte dit zo fijn. Op een hele vriendelijke manier kon ik alles uittesten en helen. Juist daar waar alles zonder woorden ligt opgeslagen. Mijn dochter had bijvoorbeeld best last van verlatingsangst. Ik kon haar heel fijn ondersteunen hierin.
In de jaren die volgden ben ik me steeds meer gaan verdiepen en specialiseren in zwangerschap en mocht ik ook moeders helpen die ook een prematuur kindje hebben gekregen. En ik kwam er steeds meer achter dat ik juist deze doelgroep zó mooi vind!
Ik ben me nog verder gaan verdiepen in geboortepsychologie. Geboortepsychologie verklaart dat heel veel gedrag, hoe je reageert en omgaat met relaties, juist vanuit die kwetsbare periode van zwangerschap en geboorte te verklaren is. De periode van zwangerschap en geboorte vormt eigenlijk het draaiboek van je leven.
En dít is mijn passie. Ik ben hier zo door geraakt. Juist ook als het niet zo loopt als je wenst, kun je nog zoveel doen. Daar heb ik mijn werk van gemaakt.
Wil jij de band tussen jou en je kindje zo sterk mogelijk maken? Download dan mijn e-book met tips over hoe je kind zich kan ontwikkelen tot een veerkrachtig kind. Tips die je in de zwangerschap, bij je baby of als je kind al wat groter is, kunt toepassen.
Juist door ook al liefdevol aandacht aan je ongeboren baby te geven, voelt je kindje zich gezien en geliefd.
Alles wat in dit e-book beschreven staat heb ik zelf ook toegepast voor een veilige hechting.
Download mijn e-book en krijg praktische tips die jij direct kunt toepassen.
Je gaat ermee akkoord dat je toegevoegd wordt aan mijn mailinglijst. Je kunt je te allen tijde weer uitschrijven. Ik gebruik je e-mailadres niet voor andere doeleinden.